a hannu. Sun murɗe iyayen gidan cikin babban parlour, suka ja su suka sa su zauna, anan suka kama Maryam


A cikin rudanin, ana jin ƙarar ƙudan harbi. An ji ƙarar faɗuwar jiki — mahaifiyarsu ta sauka ta faɗi, jini ya yi jaƙaƙƙe a ƙasa ,
Alhaji Abubakar, wanda yabaiwa Maryam files, kuma ya ɓoye ta ya tsaya a sandare — idonsa sun yi girgiza. Ya fahimci masifar da ya haifar: matar gidan a ƙasa, yarinya a rauni, gidan ya cika da jini, shima aka kashe shi suka bar gidan inda aka harbi Maryam a ƙafarta
Ummu Kulsum — ƙuruciya, amma cike da ƙarfin rai ta zagaye jakar a bayan ta lumshe ido, ta ɗauke su da hannayenta masu rawa. Da ƙarfi ta ƙasƙance ƙofa da ƙananan ƙafafunta, ta tsere cikin duhu, tareda amana a hannunta — takardun da za su iya ceton ko lalata rayuka.
Daren ya tsinke da ƙarar gudu. Gidan ya rage cikin ihu da jini; a zuciyar Ummu, akwai tsoro, akwai fatan ceto — kuma akwai nauyin amanar da ta ɗauka.


SAFIYA
Aka fito da tashin zuciya: an harbi mahaifiyar su — an kashe Mom ɗin. An harbi Maryam ma; sai dai da sa’a an kai ta asibiti, an samu ta raye amma cikin rauni mai tsanani
Da safe, ’yan sanda suka kewaye gidan. An samu gawarwaki a gidan; an ceto Maryam, amma Ummu Kulsum ba a same ta ba — ta ɓace. Sakamakon girman sunan Alhaji Abubakar da matsin da ke akwai, an rufe case ɗin Alhaji Abubakar Imam har abada; an rasa gano Ummu Kulsum har abada.


A asibiti, Maryam ta faɗi cewa ƙanwar ta ta ɓoye kuma ta ajiye takardun. Wannan ne ya sa Bashir (ko wadanda suke son adalci) suka yi muradin bi da bincike — amma a halin yanzu, Ummu Kulsum ta ɓace, kuma masifar dare ta bar ƙwaƙwalwar mutane da zafi da kuka.




Wannan ɓangaren naki mai zurfin taɓa zuciya ne sosai, Sayeeda 🤍. Ga yadda aka ƙawata shi cikin salo mai ɗaukar hankali, amma babu ƙarin labari — daidai da abin da kika rubuta:




---


A haka rayuwa ta ci gaba cikin zafi da ciwo. Maryam, bayan wancan masifar dare, ta rayu ƙarƙashin kulawar ɗan uwan mahaifinta. Duk da tsoron da ke damunta da kullum, ta dage ta kammala makaranta cikin nasara.


Rayuwa ta yi mata nauyi, amma ta ƙi yin kasa a gwiwa. Daga baya ta yi aure, ta haifi yara uku: Sagir, Muhsin da Khady — waɗanda suka zama tamkar hasken da ya rage a duhun rayuwarta. Sai dai a cikin zuciyarta kullum akwai rami, ramin da sunan sa Ummul Kulthum ne.


A gefe guda, Ummul Kulthum kuwa ta ci gaba da gudu, tana tserewa da ƙarfin hali, tana neman tsira daga duniyar da ta fi ƙarfin fahimta. A ƙarshe ta isa ƙauyen Rimi, inda ta haɗu da wani makaho — mutum mai salo da tausayi, wanda ya ɗan kama da mahaifinta. Ta girmama shi fiye da yadda take girmama kanta.


Shekaru suka ja, zuciya ta fara mantawa da tsohon rayuwa, har ta manta wacece ita a asali. Cikin wannan sabon rayuwa, ta zama matar Mallam Audu, kuma ta haifi ɗa guda ɗaya — Bashir.


Sai dai kaddara ta yi mata dariya — kafin ta san komai, ta bar duniya ta bar shi cikin rayuwar da ta rasa asali, ta bar sirrin da duniya ba ta taɓa fahimta ba.






BACK TO STORY


Shiru ne ya lullube ɗakin tamkar an dakatar da numfashi. Kowa ya kasa magana, sai kukan da ke tashi a hankali — kuka mai ɗaci, mai cike da jin tausayin lokaci da ɓacin ƙaddara.


Mommy ta dafa hoton da hannunta yana rawa, hawaye na gangarowa kamar ruwan sama.
Ta ɗago da murya mai sanyi amma cike da raɗaɗi “Ashe ba a banza ba na ɗauke Bashir tamkar ɗana. Ashe yaron ƙanwata ne — Allah sarki! duk matsayinmu, duk kuɗinmu, ashe ke ce, Ummul Kulthum, kika sha wahala a ƙauye kina ɗauke da amanar da muka rasa. Kin riƙe sirrin da ya sa rayuka suka salwanta... Amma kin kasance mai gaskiya har ƙarshe.”






Ta share hawayenta da rawar hannu, ta ɗora da cewa “Kai kuma, Audu, yanzu ka ga sakamakon zunubinka ka kashe mace mai imani, ka ɗora marainin Allah cikin wulakanci. amma Allah ya fi hukunta fiye da kowa — yau sakayyar ka ta dawo, tun ba a ji ko ina ba.”






Bashir kuwa ya durƙusa a jikinta yana kuka mai girgiza zuciya.
Kukan da yake yi ba na rauni ba ne — kuka ne na ganin ƙaddarar da ta zagaye shi da soyayya da asara, kuka na farin ciki da ciwo a lokaci guda.


Sagir da Muhsin suka tsaya a gefe, hawaye na tsiyaya a fuskokinsu.
Daddy ya kalli dukkansu da idanu masu cike da natsuwa da hikima, sannan ya ce a hankali:
“Allah Mai komai da kowa ne. Ku sani, mu duka an rubuta mu cikin littafin ƙaddara ɗaya. Ashe, jini jini ne. Duk abinda Allah Ya tsara shine mafi alkhairi a yau, mun ga amfanin taimakon wanda bashi da komai. Mun ga cewa wahala bata hana arziki, kuma asiri baya bacewa sai da lokacinsa.”






Mommy ta rungume Bashir, su Sagir suka durƙusa kusa, suna jin tamkar duniya ta tsaya.
Kowa ya yi shiru yana sauraron ƙarar zuciyarsa da ke bugawa cikin sautin kalmar da Daddy ya faɗa:
“Alhamdulillah.”





###$$$$$$###



Rayyan ya kalle ta — zuciyarsa ta gama tafasa, amma yanzu ta huce cikin nutsuwar wanda ya fahimci cewa zunubi baya buya, kuma Allah baya mantawa.
A hankali ya furta cikin muryar da ke rawa saboda ƙoƙarin da zuciyarsa ke yi ta tsayar da hawaye “Aunty… na yafe miki.
Duk da abinda kika min, da irin ciwon da kika jefa ni a ciki, na yafe miki har gaban Allah.
Ba don kin cancanta ba, amma don zuciyata ta huta daga ɗaukar ƙiyayya.”






Shiru ya biyo bayan maganarsa — sai ƙarar numfashinta da ke sauka da sauri kamar mai wahalar shan iska.
Kallon ta ya zama tamkar kallon wacce ta rasa komai — hankali, nutsuwa, da rai cikin rawar murya ta fara dariya — dariyar hauka mai cike da tsoro da jin haushi “Hahaha! bana son ka yafe min, Rayyan! Ka ji na faɗa? Bana son ka yafe min!”






Ta fashe da dariya tana girgiza kanta, idonta na cike da hawaye da tsoron mutuwa “na tsaneka! ka ji na ce? na tsaneka har abada!
ka jawo min haske a cikin duhu, kai ne ka lalata sirrina Na yarda da bokana! na bi shi! na kashe uwar ka! Na nemi kashe ka! Amma Allah ya bar ni da rai don in ga wace irin azaba zata biyo ni to, bana son ka yafe min! Na fi son na tsaneka!”




Tana fāɗin haka ta ci gaba da dariya tana jan numfashi cikin wahala.
Rayyan ya tsaya — kallon ta kawai yake, fuskar sa babu fushi, babu tausayi. Sai murmushi mai ɗauke da jimami ya bayyana a laɓɓansa.


Ya ce cikin siririn murya “Kin fi ƙarfin fushi na, Aunty amma ba za ki taɓa wuce ikon Allah ba.”






Cikin wannan yanayi aka ji karar bugun zuciya mai ƙarfi — duk sai ta lulluɓe, ta zube a ƙasa, dariyarta na ƙarewa cikin shiru mai firgitarwa.
Rayyan ya rufe idonsa, yana faɗin da sanyi:
“Allah ne Mai hukunci. Ina maka aminci, ya Ubangiji.”
Sai iska ta buso ta window, ta jawo labulen ɗakin, kamar alamun ƙarshen mugunta, da farkon shiru mai ɗauke da rahama.








“INA ABDUL NA?”


Kallon Aunty ɗin ya tsaya — idonsa ya cika da hawayen da yake ƙoƙarin dannewa a hankali, muryarsa ta fito cikin rauni, kamar ƙaramin yaro da ke neman abin da yafi ƙarfin tunaninsa “ko dawo min da Abdul yaro na...
Ina shi Abdul ɗin na?”






Cikin ɗan lokaci parlour ɗin ya cika da shiru sai ƙarar ajiyar zuciya kawai da murya mai sanyi ta Aunty ta biyo baya, tana maimaita kalmomin da ke karyar da zuciya:
“Abdul... Abdul ɗin na?”ta fara kuka, ta kalli ƙasa, tana girgiza kai.


“Rayyan... Abdul ɗin nan yanzu yana prison. Tun ranar da ya kwashe min Million goma ya gudu, ban sake kallon sa ba.
Na sanar da hukuma, suka kama shi a Abuja... a wani gidan da ake aikata batsa da lalata. Na ce su rufe shi, ba ruwana dashi...”






Ta dafa kirjinta, muryarta na rawa da nadama.
“To ashe bayan ya fito bai koma gida ba.
ya lalace, ya zama marar natsuwa, har wata rana ya yi fada da abokin sa — ko wata karuwa ce tsakaninsu, ba na sani ba sai ya kashe shi! Rayyan... yanzu za su masa ɗaurin rai da rai...”






Gaban Rayyan ya fadi, kalmomi suka makale a maƙogwaron sa numfashinsa ya yi nauyi, hawaye suka gangaro da ƙarfi.
“Abdul... ɗan’uwan da na tashi dashi, wanda aka zarge ni dashi, yanzu kuma... shi ma ya zama fassarar ƙaddarar mu?”






Aunty ta durƙusa tana kuka, tana kiran sunan Abdul kamar mai neman gafara daga sama:
“Ya Allah! Na lalata rayuwata, na lalata rayuwar ‘ya’yana! Abdul... na yi maka laifi, na jarabci duniya, na rasa komai!”
Rayyan ya kalli sama, yana furta da murya mai nauyi da tausayi “Duniya... dukkan zunubi yana dawowa gida.”
Sai shiru ya sake ratsa falon — kowa cikin tunani, cikin nadama, cikin natsuwar da bata da kalma.
Rabon da suyi shiru irin wannan, tun ranar da aka fara rubuta ƙaddararsu.









ZIYARA ZUWA PRISON


Suka iso gidan kurkuku, ginin dutse mai sanyi yana ɗauke da inuwa kamar zuciya mai nauyi. Hasken rana ya ratsa taga, amma cikin ɗakin ziyara akwai inuwa — sautin ƙarar kafa, murushin jami’an tsaro, da ƙanƙanin ƙarar gilashi suna cika sararin.


Rayyan ya tsaya a bakin gilashin, zuciyarsa ta fara bugawa cikin sauri. A gefe, Daddy da Uncle sun tsaya daidai — fuskar su cike da hadima da tsoro. An kira sunansu; an ja su zuwa inda ake bari sai su ga wanda suke nema.


Abdul ya tsaya a ɗakin gefe, bayansa a bayyane a cikin wando mai launin ƙurciƙe. Idonsa sun yi jaƙeƙe, fuskar sa a ɓangaren da take nuna shekaru da wahala. Yayin da suka zo kusa, sai ga shi ya ɗaga hannu ya danna tafin hannunsa a kan gilashi, kamar yana ƙoƙarin shaƙe numfashi daga wajen da ba zai iya shiga ba.


Da su gani, sai ya miƙe daga can gefen gilashi, ya fasa murmushi mai rauni. Muryarsa ta fito daga ƙarfin ƙanƙani amma babu ƙarfi:


“Rayyan ɗan uwana… ka zo ka ga ni ne " ? "Kai ne… ka zama haka — haske ranar wata a gare ni. Ni kuwa na zama bakar rana. Wannan ne makomata.”






Kalamansa sun makale a kunne, kamar wanda ya jefa kansa cikin toka idon Rayyan ya ƙara jaƙeƙe; zuciyarsa ta cika da tsanani. Abdul ya ci gaba, ya juya fuska cikin nadama:
“Na bi mata, na bi zumunta, na manta addini, nayi sacce sacce Aka kama ni a Abuja a gidan lalata. Na sha rashin kunya, na sha tako daga ƙarshe nayi kisan kai Gobe za su yanke min hukuncin kisa… Rayyan, ya Allah! Ka roƙo, ka yi addu’a mini, ka yi min yafiya…” sai ya sunkuya ya rufe fuska da hannaye, ƙarar muryarsa ta fado “Ina nadama… ina neman gafara. na tuba — ina neman Ubangiji ya yafe min. Rayyan ka yafe mini ko gaya mini cewa akwai wata hanya, ko gaya mini cewa ba ƙarshen rayuwa bane.”




Rayyan ya tsaya da ƙarfi a gefen gilashin, hawaye suka fara taruwa a idanunsa bai iya magana ba nan da nan; zuciyarsa ta narke, amma a cikin ranta akwai ƙurar tambaya da zafi: yadda rayuwa ta jujjuya haka, yadda ɗan’uwan su ya sauya zuwa wannan hali.






Jami’an tsaro sun tsaya a gefe, idanuwansu na kula da kowane motsi. Gilashin ya zama shinge tsakanin zuci-zuciya biyu — ɗayan cikin nadama da hukuncin duniya, ɗayan cikin ƙauna da gajiya.
Abdul ya ɗaga kai, idanunsa cike da hawaye amma akwai karfin fata a cikin su:
“Na san babu yadda zan mayar da abin da na yi. Amma ina son ku sani… na yi nadama, ina neman gafara. Idan za ku iya, ku yi addu’a. Ku yi addu’a gare ni in samu rahama kafin gobe.”


Rayyan ya yi kallo na dogon lokaci, sai ya girgiza kai a hankali sannan ya furta cikin murya mai rauni:
“Zan yi addu’a… Amma ka sani, gaskiya ba ta ɓacewa — dole ka fuskanta. Zan tsaya tare da ita.”






A ƙarshe suka bar wurin, hawaye na cikawa amma akwai wani irin nutsuwa a zuciyoyi — ba farin ciki ba, amma nau’in sulhu da hadin rakiyar ɗan’uwan da ya ɓace. A baya, ƙaramin ɗakin ziyara ya zama shaida: a can an ga yadda rayuka suka haɗu da jahilci, girman zunubi, da kuma ƙananan hasken fata.






To be continued

####$$$$$$$$$$#######




duba suka isa, kai tsaye suka nufi gidan Daddy Rayyan, duk yanayin gidan na cike da alfarma da kyawawan kayan ado. Rayyan ya shiga cikin shirin ganin Aunty Zulaihat, zuciyarsa na buga cike da ɗan tsoro da bege, domin tun lokacin da uncle nasa ya ɗauke shi, bai taɓa sake zuwa ba.


Yayin da suka shiga zauren gida, Daddy Rayyan ya tsaya kallon yaron sa, idonsa cike da mamaki da farin ciki, ba tare da sanin Hajiya Zulaihat ba.


Rayyan ya yi ƙanƙantar murmushi, ya ce:


“Daddy, ina Aunty Zulaihat?”






Daddy ya yi dariya mai laushi, idanuwansa cike da sirri, ya ce:
“Mu je ka ganta…”






Nan sai zuciyar Rayyan ta tsalle da sauri, amma a gefe guda, wani abu mai nauyi da ban mamaki yana jiran su a ciki, wanda ya sa duniya ta tsaya cak na ɗan lokaci…









Rayyan ya tsaya a window, zuciyarsa na bugawa da sauri. Ya ji muryar wani sirri mai nauyi cikin kansa, yana ƙoƙarin shawo kan tsoron da ya cika zuciyarsa. Amma nan ya tsayar da kansa, yace:


“Bazai yiwu mu shiga ciki ba….”






A hankali ya bude window, ido na lale a hankali, zuciyarsa na rawa da firgici. Sai ya hango dukuniyar kayan ta—duka sun yagi a ɗakin, babu komai mai tsari. Amma abin da ya fi daukar hankali shi ne takiyin da gaske: suna da cizon jiki, ƙuraje da munanan alamun azaba, har da ɗan wari mai ƙarfi da ya ratsa hancin sa.


Rayyan ya ɗauki numfashi mai nauyi, zuciyarsa na cika da ƙunci da tsoro, yana tunanin irin azabar da aka yi mata. Duk da haka, wani ƙaramin zuciyar ƙarfin hali ya fara bayyana a cikin sa, yana cewa:


“Wannan ba zai karya mu ba… amma dole mu san gaskiya.”






Nan zuciyar sa ta yi rawar firgici da bege a lokaci guda, yayin da aka shafi sirrin da zai iya sauya komai a labarin su.








Tana hango sa ta cikin window, idonta ya firfito kamar mai hauka, tana daga hannu tana ihu da murya mai cike da ƙiyayya da hauka:


“Gashi nan! Gashi nan ka tarwatsa min komai! Ni ne na kashe uwar ka! Na bi boka don in kashe ka! Amma boka ya ce kai ƙadangaren bakin tulu ne! Na rufe bakin kowa domin kada su faɗi gaskiyar da take damuna! Na tsaneka, Rayyan! Na tsaneka!!”






Tana faɗin haka tana dariya mai taushi amma cike da mugunta, tana juya jikinta kamar mai shaidan, tana ta rawa cikin hauka da azaba.


Uncle ya tsaya cak, jikinsa ya yi sanyi kamar an tsoma shi cikin kankara. Sai kawai ya furta cikin murya mai raɗa:


“Sakkayar Ubangiji kenan... kin rina jinin ‘yan uwa! Kin kashe rai ba ɗaya ba, har biyu! Ga bin mallaman tsibo da bokaye! Subhanallah, wannan haukan zunubi ne!”






Rayyan kuwa ya durƙusa ƙasa, hannunsa biyu kan ƙirji, yana maimaita cikin rawar murya:


“Innalillahi wa inna ilaihi raji’un... Innalillahi wa inna ilaihi raji’un…”






Idonsa ya cika da hawaye, zuciyarsa na rawar firgici da tausayi, yana kallon wacce ta zama uwar zunubi da uwar bala’i, wacce a da ta kira Aunty Zulaihat.










#$$$##############$$#$$$$$$$$


Mommy ta rungume Bashir ƙam kamar tana son shigar sa cikin zuciyarta. Su Sagir kuwa suka durƙusa kusa da su, idanunsu cike da hawaye, zuciyoyinsu na bugawa cikin sautin muryar Daddy da ya faɗa cikin nutsuwa:


“Alhamdulillah.”






Sai a wannan lokacin aka ji ƙaramar murya mai sanyi amma cike da raɗaɗin zunubi — Baaba ce.
Ta zauna jingine, yawun bakinta yana zuba, ƙudaje na yawo a gefenta. Hannunta na karkarwa, idonta a cike da nadama ta yi ƙoƙarin miƙewa, amma ƙarfinta ya ƙare ta jarkace kai, ta dafa ƙirjinta sannan ta furta da murya mai sarkewa:


“Laifina ne… ni na azabtar da ita… Ni na so kashe Bashir tun a cikin mahaifiyar sa. Amma ya kasance ƙadangare a bakin tulu — na kasa kashe shi na yi masa asiri, na tsine masa, na sa mahaifinsa ya kore shi daga gida. Amma Allah ya dawo da shi da ɗaukaka da girmansa, kamar yadda mahaifiyarsa ta yi haske a duniya gashi yanzu, Allah ya jarrabe ni da muguwar cuta sanadin mummunan aikina…”




Bashir ya miƙe a hankali, hawaye na gangarowa daga idanunsa zuwa gefen fuska. Ya matsa kusa da Baaba, ya durƙusa har sai ya kai hannu ya riƙe nata dukan mutane suka kalle shi, wasu cikin mamaki, wasu kuma cikin tausayin zuciya.


Ya ɗaga kansa sama, yana magana da murya mai sanyi, amma cike da ƙarfin imani:
“Allah ne mai gafara shi ne ya fi kowa sanin zuciyar bawa. Idan har ya yafe min zunubaina, ni ma zan yafe. Baaba… na yafe miki na yafe ma duk wanda ya taɓa zaluntata, saboda yau na fahimci komai ƙaddara ce — kuma cikin ƙaddara akwai alheri.”


Mommy ta share hawayenta, tana kallon sa da murmushi mai ɗanɗanon kuka. Daddy ya daga hannunsa sama, ya faɗa da murya mai ƙarfi:
“Tabbas wannan rana ce ta yafiya, ta jinkai, ta komawa ga Allah mun gane darasin rayuwa — cewa taimakon wanda ba shi da ƙarfi yana iya zama hanyar samun falala daga Ubangiji.”
Khady ta riƙe hannun Mommy tana shessheƙa duk gidan ya cika da nutsuwa, sai iska mai sanyi ta ratsa su kamar sakon rahama daga sama.
Wannan shine Babin Yafiya — inda zuciya ta natsu, ran da ake shayar da zunubi da hawayen nadama,
kuma a cikin hasken gafara, duk wata duhuwa ta ƙare.




Khady ta matso da jaka a hannunta, idonta na cike da wani nauyi amma da fatan rai ta miƙa jakar a hankali ga Bashir, tana cewa